Patricia

Cando falo de min, case sempre me defino como veterinaria, é certo: iso estudei e con iso gaño a vida. Ademáis gústame.

Mais, dende hai algún tempo son outras as inquedanzas que ocupan o meu corazón e a miña cabeza case ó cen por cen...

Todo empezou cando tiven ó meu primeiro fillo (Mateo), hai xa máis de 7 anos, e dinlle a teta como o mais normal e sinxelo do mundo, aínda que só 6 meses; seguiu cando tiven a miña nena (Irene) ela continuou a mamar mesmo cando eu empecei a traballar e sacaba o leite, prolongámolo ata ós 20 meses.
Houbo un punto de inflexión especial aló polo 2003, cando entrei na rede de redes e coñecín así un xeito distinto de entender a crianza dos fillos, escotei falar de grupos de apoio a lactación materna, e de autores distintos como Carlos González...
Entón, algo en min fixo clic e todo cobrou sentido, comprendín que os meniños nacen para facernos felices e para séreno eles, e non para darnos traballos...
Non podo deixar de mencionar nestas liñas ó meu home e compañeiro, o pai dos meus fillos, que tan ben sabe compartir todo o bo e tamén o menos bo que a vida nos manda, e co que eu me fixen nai xusto ó mesmo tempo que el se converteu en pai...

Máis tarde, veu o meu terceiro pequeno (Román), e o seu embarazo coincidiu felizmente coa xestación do noso benquerido grupo Bico de Leite...
Moito é o que levo aprendido, gañado e compartido nestes últimos anos, comezando pola miña verdadeira vocación como asesora (eu que pensaba que era veterinaria vocacional...), pero especialmente en verdadeira e auténtica amizade, compañeirismo e realizacións de soños e proxectos comúns...

Moito é tamén, estou ben certa, o que nos queda aínda por facer e por percorrer xuntas...

Patricia López Izquierdo