Un soño

O sábado 10 de marzo tiven a honra de representar, xunto coa Iria, outra mamá do grupo, a Bico de leite - A Mariña, na homenaxe que fixeron conxuntamente Ferreira e O Valadouro, dirixida por Pepe Peinó, co gallo da celebración do Día da Muller. Nese acto participamos máis de vinte mulleres de distintas procedencias.

As mais delas tiñan estudos universitarios e mesmo cargos importantes, tanto políticos coma laborais e sociais. Eu, como moitas xa sabedes, non teño estudos superiores, empecei traballar moi nova (era a segunda de 5 irmáns) e o meu posto de empregada a tempo completo non deixaba moito para o estudo, así que tiven que elixir e preferín a remuneración inmediata á de longo prazo.

Isto vén a conto porque alí todas falaban do decreto número non-sei-que/2008 e da lei de igualdade... mais ninguén falou do RESPECTO á outra persoa, sen importar nivel, cultura, ideoloxías políticas ou sociais... De que hai moitas mulleres que, de haber realmente igualdade de oportunidades á hora da reincorporación ao traballo, optarían polas excedencias por maternidade, e posiblemente nosos fillos e nosas fillas o día de mañá nolo agradecerían, e ao mellor a sociedade tamén, xa que eles e elas serían distintos (máis felices) de adultos, e nós, ao reincorporarnos, poderiamos dar moito máis de nós mesmas, xa que non teriamos a testa posta noutras cousas que non fosen o traballo, co conseguinte beneficio para a empresa. Ao igual que debemos respectar á que precisa ir traballar porque así se sinte realizada, hai moitas mulleres que non ousan pedir a excedencia, non tanto porque durante ese tempo terán que apretar o cinturón, senón máis ben porque saben que á súa reincorporación "as cousas non serán iguais". Habería moito menos absentismo laboral, xa que como o neno ou a nena sería algo maior, non enfermaría tanto, e así tamén gañaría a Seguridade social, porque non habería baixas fraudulentas.

Eu falo dende o punto de vista dunha muller parada que grazas a esta circunstancia puido ser nai, xa que polo meu horario laboral e o feito de que non teño a ninguén da miña familia preto, érame imposíbel compatibilizar ambas cousas. Eu son da opinión de que os fillos e as fillas debemos crialos os pais e as nais, e, se me trabuco, fágoo eu. Con isto non quero dicir que eu sexa "a máis mellor" nin moito menos. Cada persoa é moi libre de facer o que lle pareza mellor. BASTA XA de ter que demostrar cada día que valemos para o traballo que realizamos. ISO É RESPECTO.

En resumo: RESPECTO PARA TODAS AS MULLERES.

Montse

Máis sobre conciliación (para reflexionar nas vacacións;)...

Plataforma CONCILIACIÓN REAL YA
Segundo Alejandro Busto
Segundo Ibone Olza
Segundo Ileana Medina